Bu dönemde Büyük Görevliler Kurulu ile ilişkilerimin ayrı bir bölüm ayırmaya değecek ilginçlikte olduğunu düşünüyorum. İdari süreçlerdeki en yakın mesai arkadaşlarım olacak Büyük Loca Görevlisi Kardeşlerimin neredeyse tümü, Büyük Üstatlık görevine getirildiğim seçimde, benim dışımdaki adayları desteklemişlerdi. En yakın mesai arkadaşım olacak Büyük Sekreterimiz ise, benimle birlikte Büyük Üstatlığa aday olan Kardeşlerden biriydi. Bu duruma yıllardır, Büyük Görevliler Kurulu'nun sistem içindeki yerine dair almış olduğum eleştirel pozisyon da eklenince, Büyük Görevliler Kurulu ile ilişkilerim, göreve başladığım dönemin en kritik dönemeçlerinden bu tanesi oldu. Temel ilkelerimden taviz vermem söz konusu olamazdı. Ancak, zaten gerginliklerden yıpranmış camiamızın, bü de Büyük Üstat - Büyük Görevliler Kurulu kavgasına tahammülü yoktu. Üstelik, huzuru tesis etmek üzere göreve başlamış bir Büyük Üstadın, yeni gerginliklere yol açmasının yaratacağı çelişkiyi de taşımam kolay değildi.
Bu, benim açımdan o kadar zor bir ikilemdi ki nasıl bu stratejinin doğru olduğunu bir türlü hesaplayamadım. En sonunda, neticede Kardeşler arası bir ilişkiye dayanan bu konuda, hesapsızlık ve stratejisizliğin en doğrusu olduğuna karar verdim. Ben vicdanen doğru bulduğumu yapacaktım. Mesai arkadaşlarımın da öyle yapacaklarına güvendim. Öyle de oldu.
Zannederim ki Büyük Loca Görevlisi Kardeşlerim için bir açıdan kolay, bir açıdan zor bir Büyük Üstat oldum. Kolaylığım, kişisel ilişkilerdeki tarzımdandı. Kimseyi itmedim; herkesi kucakladım. Göreve seçilirken beni desteklememiş olan Kardeşlerime bunu hiç hissettirmedim. Aslında, bu konuyu kendi aklıma bile getirmemek için elimden geleni yaptım. Diğer yandan, aldığım düşünsel pozisyonlar, bazı Büyük Görevli Kardeşlerimi çok zorladı. Bilhassa, Büyük Görevliler Kurulu'nun sistem içerisindeki yerine dair Localarda yaptığım konuşmaların memnuniyetsizlik yarattığını görüyordum. Bu konuşmalarımın, içinde bulunduğumuz dönemle ilgili ya da kişisel algılanmaması için elimden geleni çabayı sarf ettim. Neticede yaptığım bir sistem eleştirisiydi. Üstelik, sadece Büyük Görevliler Kurulu'nun değil, Büyük Üstadın da sistem içerisindeki yerini eleştiriyordum. Böyle dahi olsa, yıllardır başka türlü bir anlayışla yetişmiş ve bu anlayışla Büyük Loca Görevlisi olmuş birçok Kardeşim için bu kabullenmesi kolay bir durum değildi. Bu süreç içerisinde, bazı Büyük Loca Görevlisi Kardeşlerimi ikna etmeyi başardım. Ne var ki ikna olmayanlar bile, mesajlarımın yarattığı rüzgarın kısa zamanda camiaya ne kadar olumlu bir iklim getirdiğini görecek basirete sahiplerdi. Ayrıca hepsi de Büyük Locamızın menfaatlerini kendi kişisel anlayışlarının önüne koyacak olgunlukta Kardeşler olduklarından, söylediklerim akıllarına yatmasa dahi, akışın önünde durmadılar. Doğrusu ya ortada da önünde durulamayacak kadar güçlü bir akış vardı zaten.
Aslında yaşadığımız, Masonluğun gerçek manada devreye girmesiydi. Büyük Loca Görevlisi Kardeşlerimle aramızdaki yıllara dayanan samimi Kardeşlik hisleri ve hukuk, idari anlaşmazlıklara ağır bastı. Hep birlikte ve ortak bir sorumluluk hissiyle, Türk Masonluğuna elbirliğiyle hizmet etmekle görevlendirilmiş Kardeşler olduğumuzun bilinciyle hareket etmeyi başardık. Birbirimize karşı tereddütlerimiz kısa sürede ortadan kalktı. Bu durum, Büyük Görevliler Kurulu toplantılarının iklimine de yansıdı. Uzun zamandır olmadığı kadar huzur dolu toplantılar gerçekleştirdik. Elbette ki sürecin her anı çok kolay ve yumuşak geçmedi. Ancak, bir yıldan kısa bir zaman zarfında, ilkelerimden taviz vermeksizin Büyük Görevliler Kurulu'nun güvenini kazanmıştım. 19 Haziran 2010 tarihindeki seçimlerde Büyük Görevliler Kurulu'nun neredeyse tümü tarafından desteklenmeyen Büyük Üstat, 7 Mayıs 2011 tarihindeki yeniden adaylığında aynı kurulun neredeyse tümü tarafından destekleniyordu.
