«Nazır ve Hâkim» unvanını taşıyan Masonların meydana getirdiği bu derece, efsanesine uygundur. Buna göre yarım kalan mabedin inşası için Hz. Süleyman 36.000 ustabaşıyı görevlendirir. Bunlara da Nazır ve Hâkim Masonlar adını verir. Bu ustabaşıların işlerini yürütebilmeleri için önceden vaz'edilmiş ve herkes tarafından kabul edilmiş olan bir kanuna ihtiyaç vardır. Nitekim aday "eğiliyorum", "itaat ediyorum" anlamına gelen «Kivi» kelimesini söyler, başkan da «kalkınız» anlamını ifade eden «Ki» kelimesiyle buna cevap verir. 7. derecede Masonların Hiram için inşa ettikleri mozoleye girmek ve orada bilgi, hikmet ve nur sahibi olabilmek için adaya bir anahtar verilir, ancak bu anahtar 4. derecede olduğu gibi kırık değildir. Bu ustabaşıların bir görevi de, Mabedin Orta Hücresinde toplanıp, işçiler arasında zuhur eden ihtilâfları halletmektir. Aynı adalet, daha sonraları, bütün fertler arasında çıkan uyuşmazlıklarda da ustabaşılar tarafından tevzi edilmiştir.

Mabedin duvarları adaletin ve manevî enerjinin sembolü olan kırmızı örtülerle kaplıdır. Işıkları, 4'ü dört köşede, 1'i de Mabedin ortasında olmak üzere 5'tir; darbe ve alkış 4+1'dir. Birinci Nazırın adı Ahoref, ikincisinin Ahoiam'dır; bu kelimelerin manası bilinmemektedir, işaret sağ elin işaret ve orta parmağını burnun yanına getirmek suretiyle verilir. Başkan Harodin Prensidir. Harodin, mahşerde hüküm verilecek dağın adıdır. Tabiatın dört ana unsuru olan sıcak, soğuk, kuru ve rutubet, bizatihi hareketsizdir; bunlara beşinci unsur olan ritmik devamlılık eklenirse, hareket yani, hayat bu dört unsurdan fışkırır. Önlüğün bir cebi bulunur; Şikâyetler, ithamlar, savunmalar bu cebe konacak ve altın anahtarla açılacak mozoledeki bilgi, hikmet ve nur sayesinde bunlar değerlendirilerek, adalet tevzi olunacaktır. Eşarp kırmızıdır, boyundan geçer, ucunda altın bir anahtar bulunur. Yaş 7+7 yani 14'tür. Çalışmaya gecenin son saatinde başlanır, günün son saatinde çalışmalar bitirilir.

Derecenin öğretisi şudur: Bir topluluk tarafından gönül rızası ile benimsenen bir kanun, topluluğu teşkil eden fertler açısından bir nevi hayat tarzı olmalı ve adalet daima gözetilmelidir. Bir kanunun rıza ile benimsenmiş sayılabilmesi için serbestçe incelenmiş, tartışılmış ve oylanmış olması şarttır, işte beşerî kanunla ilâhî kanunu ayıran vasıf budur. Ancak bir beşerî kanun serbestçe incelenmeden, tartışılmadan ve oylanmadan uygulanıyorsa böyle bir uygulamaya adalet adı verilemez. Bu itibarla kanunları incelemek, tartışmak ve oylamak hürriyetinin bulunmadığı yerlerde adalet de bulunmaz. Hür olmayan âdil, âdil olmayan da hür sayılamaz. Görülüyor ki Masonluk insanlara adaletsizlik yapmamayı, kötü hareketlerden kaçınmayı öğretir. Bir Mason, günün birinde, masum olduğu halde bir mahkeme huzuruna çıkmak zorunda kalabileceğini daima düşünmelidir. Bu sebepledir ki, başkası hakkında hüküm verirken, kendisini bu başkasının yerine koymalıdır.

Mason hariciler arasındaki uyuşmazlıkları halle çağırıldığı zaman da aynı şekilde davranmalı, bir insanı kötü bir hareket yapmaya sevkeden derunî sebep ve saikleri araştırmalıdır. Bu araştırma bazen meyva vermeyebilir; ancak Mason, bu yüzden, kendisini ümitsizliğe kaptırmamalıdır, zira ümitsizlik insan aklının, zekâsının ve sabrının inkârından başka bir manâ ifade etmez ve bu değerlerin inkârı yalnız insandan değil, aynı zamanda insana bu aklı, zekâyı ve sabrı veren Evrenin Ulu Mimarın'dan dahî ümidi kesmek anlamına gelir. Ne kadar kötülük yapmış olursa olsun, insanda daima ahlâkî bir cevher vardır. Bütün mesele ondaki bu cevheri su üstüne çıkarmak için zeki, akıllı ve sabırlı bir tarzda çalışmaktır. Bu cevheri inkâr etmek, Evrenin Ulu Mimarı'nı inkâr etmekle eşittir. Onun içindir ki, Mason ölüm cezasına taraftar olamaz, çünkü bu cezaya çarptırılan kişi de insan olduğundan, ondaki bu cevheri meydana çıkarmak, onu topluma yararlı bir hale getirmek imkânsız olamaz; yeter ki, onun üzerinde sabırla ve akıllı bir tarzda uğraşılsın.